Προφάνειες λύσης ή επιφανειακά τεχνάσματα

Χρήστος Αλεξάνδρου

Πολιτικός Επιστήμονας – Ιστορικός

Όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς

τα προπαγανδίζουν οι αφελείς

Παναγιώτης Κονδύλης

Πολλοί «οπαδοί της λύσης», όπως αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται, όλο και περισσότερο εκφράζουν τη βεβαιότητα τους ότι μια μερίδα του πολιτικού κόσμου και του λαού δεν θέλει λύση. Πρόκειται βασικά για ψεύδος και συκοφαντία. Κατατάσσουν όσους διαφωνούν με την συμφωνία που οι ίδιοι αποδέχονται ως αρνητές δήθεν της λύσης. Αν το μεταφέρουμε σε πραγματικά δεδομένα τότε αυτοί οι «κάποιοι» είναι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, όπως φάνηκε και το 2004, πλην όμως η δημοκρατική τους ευαισθησία δεν φτάνει τόσο παλιά. Μήπως όμως έφτασε και όταν ακόμα το «Όχι» ήταν νωπό;

Ακούμε επίσης συχνά τον τελευταίο καιρό από πολιτευτές των δύο μεγάλων κομμάτων, όπως και από τους αρχηγούς τους, ότι και η «καλύτερη λύση να έρθει» ή «όποια λύση και να έρθει» ή «και χρυσή να είναι αυτή» μερικοί θα που «Όχι». Πρόκειται για μια πρόχειρη όσο και φτηνή «κατασκευή»  στο παιχνίδι της προπαγάνδας τους. Ποιος αλήθεια νοήμων άνθρωπος θα πει  «Όχι»  στην «πλέον καλή λύση», γιατί δεν τους ονομάζουν αυτούς τους κάποιους; Ασφαλώς και κανένας δεν θα πει «Όχι» σε μια  χρυσή ευκαιρία, εκτός ίσως από κάποιο παρανοϊκό.

Γιατί όμως εκστομίζουν τέτοιες κουβέντες οι πολιτικοί αυτοί τιτάνες, μήπως από αφέλεια; Πιστεύω πως όχι, αλλά  θεωρώντας μας ηλίθιους και εύκολα χειραγωγήσιμους επιδιώκουν να αναπροσαρμόσουν και τα μετακινήσουν το ερμηνευτικό πλαίσιο ώστε αυτό να αφορά την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και μόνο. Έτσι όταν ο Άντρος, ο Αβέρωφ ή ο Κασουλίδης  λένε ότι  και η «καλύτερη λύση» να έρθει, κάποιοι θα την απορρίψουν εννοούν ως τέτοια μια «καλή» διζωνική ομοσπονδία, ένα βελτιωμένο  σχέδιο Ανάν.

Όπως με το εκ προοιμίου ψευδέστατο προεκλογικό σύνθημα του Δημήτρη Χριστόφια με το οποίο κέρδισε τις εκλογές του 2008, το «δίκαιη λύση δίκαιη κοινωνία». Όπου όταν «αναγκαζόταν» να προσδιορίσει πιο συγκεκριμένα το «δίκαιη λύση», έλεγε το αμίμητο «δίκαιη υπό τις περιστάσεις». Πρωτοφανής πραγματικά αίρεση του δικαίου, όπως και τώρα της «πλέον καλής λύσης». Ποιος και με ποια κριτήρια θα προσδιόριζε  το δίκαιο  «υπό τις περιστάσεις»; Μα φυσικά o ίδιος ο  Χριστόφιας, όπως  και το έπραξε με τις «γενναίες προσφορές» του στην τουρκική πλευρά, οι οποίες έγιναν επί άλλων προηγούμενων «γενναίων προσφορών».

Στο πλαίσιο αυτό μάλιστα οι εν λόγω πολιτικοί  διευκρινίζουν ότι διαφωνούν και με «εκείνους» που θέλουν λύση εδώ και τώρα και  «ότι να ναι»! Μα και πάλι ποιοι είναι αυτοί με τους οποίους οι ίδιοι τάχα διαφωνούν, γιατί δεν τους αναφέρουν; Δεν είναι στελέχη των κομμάτων τους, παρατρεχάμενοι, ή φίλα προσκείμενοι οπαδοί τους, αν όχι και οι ίδιοι; Να θυμίσουμε ότι ο  διαχρονικός τους συνεργάτης Γιώργος Βασιλείου ήθελε και θέλει «λύση» χθες. Πρόκειται σε τελευταία ανάλυση για τεχνάσματα με τα οποία γίνεται προσπάθεια να υπερκεραστεί η έλλειψη επιχειρημάτων και το τοπίο μπροστά στην αμείλικτη και σκληρή πραγματικότητα να θολώσει ώστε να μπορέσουν να το εκμεταλλευτούν καλύτερα.  

Παραπληρωματικά, ακούγεται επίσης συχνά ότι, «αν έχουμε τη θέληση και το μυαλό» η λύση θα λειτουργήσει, διαφορετικά, αν δεν τα έχουμε θα διαλυθεί. Πρόκειται ασφαλώς περί φαιδροτήτων. Ποιο κράτος στήριξε ποτέ την ύπαρξη του στις διαθέσεις της μιας ή της άλλης ομάδας των πολιτών του;  Σε τελευταία ανάλυση αυτό στο οποίο οδηγεί η «μυαλωμένη» αυτή θέση είναι  να  ανεχθούμε και να μην αντιδράσουμε  στο συσσωρευμένο  άδικο που θα φέρει η  λύση. Τότε θα «λειτουργήσει» αφού στο μεταξύ  θα έχουμε εκφυλιστεί  τελείως εθνικά και θα καταστούμε λεβαντίνοι ή καλύτερα μουσουλμάνοι για να ανήκουμε στους προνομιούχους.

Δύο πράγματα, ή μάλλον τρία, συμβαίνουν όταν τα κράτη οικοδομούνται πάνω στο άδικο. Επιβιώνουν μόνο με αυταρχισμό, διαλύονται, ή η αδικούμενη ομάδα αργοπεθαίνει. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα.