To Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα

Η δημιουργία του «δόγματος» του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου ανάμεσα στην Κύπρο και την Ελλάδα αποφασίστηκε ως γνωστό το 1993 από τις κυβερνήσεις Γλαύκου Κληρίδη και  Ανδρέα Παπανδρέου και ουσιαστικά λειτούργησε από το 1994 έως το 1998 με 1999. Απενεργοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη στα «μουλωχτά» εξαιτίας των προκαταλήψεων και  των ιδεοληψιών που την διέκρινε στο πλαίσιο της «νέας» εξωτερικής της πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο που στο βιβλίο που εξέδωσε για τα οκτώ χρόνια της διακυβέρνησης του δεν ανέφερε λέξη για αυτό.

To «δόγμα» υπήρξε μια κατάκτηση του Ελληνισμού το οποίο επιβλήθηκε με  θυσίες έναντι των άσπονδων φίλων του. Τύγχανε της αποδοχής της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων σε Κύπρο και Ελλάδα – στην πρώτη όπως αναμενόταν περισσότερο – και αυτό είχε πιστοποιηθεί μέσα από σειρά  δημοσκοπήσεων που έγιναν και στα δύο κράτη. Το στήριζαν όλες οι κυπριακές πολιτικές δυνάμεις, με εξαίρεση  το ΑΚΕΛ του οποίου η στάση δεν  ήταν ξεκάθαρη, μια στάση «ναι μεν αλλά». Διέκρινε δήθεν υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια πολιτική που  συνέβαλε στην αναβάθμιση της. Κατά βάθος το ΑΚΕΛ ήταν εναντίον αλλά όμως δεν δήλωσε τη διαφωνία του, μιας και κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά αντιδημοφηλές και  θα συνεπαγόταν πολιτικό κόστος.

Το θανάσιμο σπιράλ της Διζωνικής Ομοσπονδίας

Αν παρ’ ελπίδα η προπαγάνδα είναι τέτοιας έντασης ώστε οι Έλληνες Κύπριοι αποφασίσουν την αποδοχή του προτεινόμενου τερατουργήματος ως λύση του κυπριακού τότε θα βρεθούμε μεταξύ αναπόδραστων αδιεξόδων. Θα πρόκειται για ένα «σπιράλ»  απομείωσης και καθίζησης της ίδιας της ύπαρξης τους, τόσο της φυσικής όσο και της εθνικής, μέχρι την τελική εξαφάνιση. Ο Ελληνοκύπριος γρήγορα θα διαπιστώσει  ότι η νέα κατάσταση πραγμάτων δεν είχε καμία σχέση με όσα του έταζαν, ούτε ως προς τα δικαιώματα  του, ούτε ως προς την ειρήνευση, και ούτε ασφαλώς ως προς τη πολυθρύλητη οικονομική ανάπτυξη και το «άνοιγμα δουλειών». Ως προς το τελευταίο η θέση που του προορίζεται είναι αυτή του γκαρσονιού, γενικότερα του υπαλλήλου κατώτερων καθηκόντων, σε μεγάλες τουρκικές εταιρείας τις οποίες με τίποτα δεν θα μπορούν να ανταγωνιστούν οι ελληνοκυπριακές λόγω κόστους.

Προφάνειες λύσης ή επιφανειακά τεχνάσματα

Χρήστος Αλεξάνδρου

Πολιτικός Επιστήμονας – Ιστορικός

Όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς

τα προπαγανδίζουν οι αφελείς

Παναγιώτης Κονδύλης

Πολλοί «οπαδοί της λύσης», όπως αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται, όλο και περισσότερο εκφράζουν τη βεβαιότητα τους ότι μια μερίδα του πολιτικού κόσμου και του λαού δεν θέλει λύση. Πρόκειται βασικά για ψεύδος και συκοφαντία. Κατατάσσουν όσους διαφωνούν με την συμφωνία που οι ίδιοι αποδέχονται ως αρνητές δήθεν της λύσης. Αν το μεταφέρουμε σε πραγματικά δεδομένα τότε αυτοί οι «κάποιοι» είναι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, όπως φάνηκε και το 2004, πλην όμως η δημοκρατική τους ευαισθησία δεν φτάνει τόσο παλιά. Μήπως όμως έφτασε και όταν ακόμα το «Όχι» ήταν νωπό;

Ακούμε επίσης συχνά τον τελευταίο καιρό από πολιτευτές των δύο μεγάλων κομμάτων, όπως και από τους αρχηγούς τους, ότι και η «καλύτερη λύση να έρθει» ή «όποια λύση και να έρθει» ή «και χρυσή να είναι αυτή» μερικοί θα που «Όχι». Πρόκειται για μια πρόχειρη όσο και φτηνή «κατασκευή»  στο παιχνίδι της προπαγάνδας τους. Ποιος αλήθεια νοήμων άνθρωπος θα πει  «Όχι»  στην «πλέον καλή λύση», γιατί δεν τους ονομάζουν αυτούς τους κάποιους; Ασφαλώς και κανένας δεν θα πει «Όχι» σε μια  χρυσή ευκαιρία, εκτός ίσως από κάποιο παρανοϊκό.

Το βαθύτερο νόημα του «όχι» του Απριλίου του 2004

Χρήστος Αλεξάνδρου

Πολιτικός Επιστήμονας-Ιστορικός

Υποψήφιος Βουλευτής ΕΔΕΚ Λεμεσού

«Θεέ που νάρκαν δεν έσιεις ποττέ στην καλοσύνην

λυπήθου μας τζιαι δώσε πκιον  χαράν στην Ρωμιοσύνην»

Βασίλης Μιχαηλίδης

Μόλις έγινα γνωστά τα αποτελέσματα του ιστορικού δημοψηφίσματος της 24^ης Απριλίου του 2004 το ίδιο βράδυ οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων Δημήτρης Χριστόφιας και Νίκος Αναστασιάδης με δηλώσεις τους θέλησαν να μειώσουν την αξία του συντριπτικού «Όχι». Από το ίδιο βράδυ και για εβδομάδες στην συνέχεια δηλωνόταν ότι δεν απορρίφθηκε η φιλοσοφία λύσης, δηλαδή η Διζωνική Ομοσπονδία αλλά το συγκεκριμένο σχέδιο. Εκφράστηκε ακόμα η άποψη ότι το  σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε για συγκεκριμένες του πρόνοιες, τουτέστιν αν αυτές ήταν κάπως  διαφορετικές θα γινόταν αποδεκτό!! Εξ’ ου και η θέση του Αναστασιάδη να υπάρξουν άμεσες και  γρήγορες διαπραγματεύσεις πάνω σε αυτές τις πρόνοιες και να έλθει το σχέδιο ξανά σε δημοψήφισμα εντός έξι μηνών.

Εκείνο που εξέπλησσε με αυτές τις δηλώσεις ήταν η βεβαιότητα των εκφραστών τους. Από πού την αντλούσαν, τι στοιχεία είχαν και τις υποστήριζαν με τόσο πάθος; Nα θυμίσω εδώ την δήλωση του ανεκδιήγητου Άλβαρο ντε Σότο στην ΕΡΤ το βράδυ του δημοψηφίσματος όπου σε μια κρίση ειλικρίνειας δήλωσε  «ότι άλλα έλεγαν οι ηγέτες και τελικά άλλα ήθελε ο λαός».

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ Δ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ "ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ" (19 Απριλίου 2016)

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ Δ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ

ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

19 Απριλίου 2016

Αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά αλλά και τιμή για το γεγονός ότι μου ανατέθηκε η παρουσίαση του βιβλίου του αειθαλούς αγωνιστή της ελευθερίας και της δημοκρατίας  Δώρου Θεοδώρου. Του εύχομαι από καρδιάς και αυτό το βιβλίο του  να είναι καλοτάξιδο και ο ίδιος να είναι γερός και να συνεχίσει μέσα από γραπτά του να μας φωτίζει τη σκέψη και να μας εμπλουτίζει.

Το κυπριακό πρόβλημα υφίσταται για πολλές τώρα δεκαετίες περνώντας από πολλές φάσεις και χίλια μύρια κύματα. Αναπόφευκτα έχει καταστεί  μέρος της ίδια της ζωής μας,  συνυφάνθηκε με αυτήν, τόσο των  παλαιότερων όσων και των νεότερων. Eκ των πραγμάτων περισσότερο των παλαιότερων  εκ των οποίων τους πλείστους συνοδεύει από την γέννηση τους μέχρι το γήρας ή και το θάνατο τους. Έτσι θα μπορούσαμε  να το χαρακτηρίσουμε ως ένα πρόβλημα «υπαρξιακό», αφού μεταξύ άλλων το συνοδεύει και ένα άλυτο πένθος.

Γενεές Ελλήνων Κυπρίων φεύγουν με την αγωνία αλλά και το καημό για το μέλλον αυτού του τόπου. Όπως γράφει  ο Κώστας Μόντη σε ένα τετράστιχο του με το τίτλο «Μετά την τουρκική εισβολή»: «Τώρα πια πως θα μπορέσουμε να πεθάνουμε / Τώρα πια πως θα μπορέσουμε να πεθάνουμε  / μ’  αυτήν την αγωνία πίσω μας; /Αναγκαστικώς θ’ αναβάλλουμε./ O Κώστας Mόντης, όπως και τόσοι άλλοι έφυγαν, και η ελευθερία ακόμα δεν ήρθε.

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ «ΣΗΜΕΡΙΝΗ»

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ «ΣΗΜΕΡΙΝΗ»

                                            

1.Είμαι υποψήφιος επειδή, ειδικά μετά τα παθήματα του τόπου μας τα τελευταία χρόνια, με κύρια ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων, θέλησα να ενεργοποιηθώ και να εμπλακώ άμεσα στα κοινά. Πάντα ήμουν πολιτικοποιημένος, έντονα θα έλεγα, ψηφίζοντας κατά καιρούς διάφορα κόμματα, μετρώντας τα δεδομένα και τις συγκυρίες της κάθε χρονικής περιόδου. Πλην όμως  ποτέ δεν μετείχα στα κοινά συστηματικά και οργανωμένα μέσα από κάποιο κόμμα. Έτσι όταν δέχτηκα την πρόταση από την ΕΔΕΚ να είμαι υποψήφιος, με την οποία οι απόψεις μου στα διάφορα ζητήματα, και ειδικά στο κυπριακό συμπίπτουν πλήρως θα έλεγα, αποδέχτηκα αυτήν την πρόταση χωρίς ενδοιασμούς. 

2. Οι βασικές αλλαγές που θα επιδιώξω, αν εκλεγώ, πρώτα μέσα από  το δικό μου παράδειγμα και  όσο τα καταφέρω, είναι σε γενικές γραμμές η ανανέωση του πολιτικού λόγου. Μια από τις αιτίες της δίκαιης απαξίωσης των πολιτών προς τους πολιτικούς –και όχι την πολιτική- είναι ακριβώς η εδώ και χρόνια  ξύλινη τους γλώσσα και  ξύλινο λεξιλόγιο τους. Ο λαός μας θέλει ένα άλλο λόγο πιο ειλικρινή, ξεκάθαρο, μεστό, χωρίς κάθε είδους «στρογγυλέματα» και  εποικοδομητικές ασάφειες. Ένα λόγο αλήθειας, γνησιότητας και πραγματικού ενδιαφέροντος, χωρίς ταυτόχρονα να χαϊδεύει τα αυτιά. Από αυτό, το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο να επιτευχθεί, ειδικά από τους «επαγγελματίες» του χώρου, ο πολιτικός έχει να κερδίσει εκτίμηση και σεβασμό, έστω και αν λέει πικρές αλήθειες που αφορούν ακόμα και τον ίδιο τον λαό.

ΤO ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΩΝ

Χρήστος Αλεξάνδρου

Ιστορικός-Πολιτικός Επιστήμονας

Υποψήφιος βουλευτής ΕΔΕΚ Λεμεσού

Η δικαιολογημένη απεργία των νοσηλευτών των δημοσίων νοσοκομείων αποτελεί την επιτομή της  επιτεινόμενης  κοινωνικής αδικίας και ανισότητας που σηματοδοτήθηκε από την εποχή του κουρέματος και του μνημονίου. Έκτοτε διάφορες ευάλωτες επαγγελματικές ομάδες σφυροκοπούνται με ποικίλα μέτρα με στόχο  την εξυγίανση και την εξισορρόπηση. Η εξυγίανση και η εξισορρόπηση όμως θα ήταν δίκαιες έχοντας πραγματικό  αντίκρισμα  αν  ξεκινούσαν από τις ανώτερες βαθμίδες των δημοσίων υπαλλήλων, περιλαμβανομένων των υπουργών και των βουλευτών, με ουσιαστικές και όχι συμβολικές αποκοπές. Aν αίρονταν οι παράνομες διαγραφές δανείων μεγαλοεπιχειρηματιών, αν υποχρεούνταν να επιστρέψουν τα χρήματα στην Κύπρο όσοι τα έβγαλαν έξω παραμονές του κουρέματος. Όχι ξεκινώντας από τις αδύνατες ομάδες που  αποτελούν  τον εύκολο  στόχο.